ایک پنجابی غزل

[یوسف ثانی]

اے تے چنگا ظلم کیتا تہوآڈے تے۔ فیر تے پینڈو تریف دے مستحق نیں۔

آہو جی۔ تسی سہی کیندے او

 

[یوسف ثانی]

کس دا دوش سی کس دا نئیں سی
اے گلاں ہُن کرن دیاں نئیں

ویلے لنگ گئے ہُن توبہ والے
راتاں ہُن ہوکے بھرن دیاں نئیں

جو ہویا او تے ہونا ہی سی
تے ہونیاں روکے رکدیاں نئیں

اک واری جَد شروع ہو جاوے
تےگل فیر ایویں مُکدی نئیں

کُج انج وی راہواں اوکھیاں سَن
کج گَل وچ غم دا طوق وی سی

کج شہر دے لوک وی ظالم سَن
کج سانوں مرن دا شوق وی سی

 

[یوسف ثانی]

یوسف ثانی بھائی پنجابی اردو زبان و ادب کا حصہ کب بنی؟ کچھ بتائیں گے؟

اس دھاگہ کے آغاز سے (ابتسامہ)

اردو اور پنجابی کا تو ”چولی دامن“ کا ساتھ ہے۔ اب یہ مت پوچھئے گا کہ پھر چولی اور دامن میں سے کون اردو کا حصہ ہے اور کون پنجابی کا؟